I-j ziet ze weineg meer. Ik bedoel de biebelse veurstellingen die as muursteen de veurgevel verfraait. En al helemaol niet  at ze wónderen laot zien; die bunt helemaol uut de tied.
Natuurlek kump dat deur de secularisatie.
Wi-j kent de klassieke biebelverhalen niet goed meer. Wet i-j nog hoe het verhaal van de spijzeging van de viefduzend mensen ging an de oever van ’t meer van Tiberias? ’t Wónder van de vief breude en twee vissen? Jezus den ’t brood brek en brokken vis uutdaelt. Apostelen die de toe-estreumde menigte veurziet van aeten! Kom daor tegenswoordeg nog maor ’s umme. Wi-j hebt de voedselbanke, maor dat helt ’t niet bi-j dit wónder.
Thuus hebbe wi-j ook nog zónnen wónderleken muursteen. Den is emaakt deur mien jóngeren bruur in zien eerste jaor óp de kunstacademie.
A’k toevalleg ’s naor buten kieke zie ik ’t wónder. ’t Is een steen van een of ander gipssoort veurstellende de wónderbaarleke visvangst.
Ken i-j ’t verhaal nog?
Enkele leerlingen (discipelen) van Jezus bunt ‘s margens vróg an ’t vissen óp ’t meer van Tiberias in Galilea. Ze hebt de hele nacht evist, maor niks evangen, nog gin spierinksken.
Jezus steet an de kante, zut an de kleure van ’t water waor de vis zit (dat steet t’r niet, maor dat denke ik,) en rödt eur an ’t net an de andere kante van de boot uut te gooien. Waoróp de netten, braekende vól, slechts met moeite binnen boord ehaald kónt worden.
Kiek maor naor ’t plaatjen. I-j mót ów veurstellen da’j de vissers van baoven ziet: twee heufde van vissers, hande die an ’t net trekt en vissen die in ’t net verward raakt. Passend bi-j de vergankelekheid van ’t laeven is de verandering die de muursteen óndergeet. Raegen en wind, vörst en hette, alles löt zien sporen nao. Maor dat nemme wi-j óp de koop toe.
Wi-j ziet steeds minder wat de steen veurstelt, maor dat gef niet.
Wi-j kent ’t verhaal. Dat zit in óns heufd.
Tenslotte gao’w naog effen naor de andere kante van ’t meer van Tiberias, naor de plaatse van de wónderbaarleke spijzeging van de viefduzend mensen.
’t Mooiste van ’t verhaal is ’t ende.
Naodat iederene van de viefduzend genóg te aeten had ehad, wieren de restjes óp-ehaald. Twaalf bennen vól! Want i-j mót nooit gin aeten weggooien of óngebruukt laoten liggen.
Zeker niet zolange d’r mensen op eerde bunt die hónger liedt.

Theo Boland