Vandage – a’k dit schrieve is ’t end mei 2024 –
hef ónzen cantor-organist Dirk Zwart bekend emaakt dat ónze Dorpskerke vanaf nów de beschikking hef aover een vleugel, een echten vleugel! Een anwinst, dat kan ik ówluu as ervaringsdeskundige wel vertellen. Hoezo ervaringsdeskundige? ’t Verhaal is een betjen ingewikkeld, maor as ik ’t langzaam ópschrieve en i-j ’t langzaam laest wördt ’t wel dudelek.
Wi-j hebt een hörtjen in Huissen (spraek uut: HUUSSEN!) ewoond. Daor bestónd een zangkoor met de goedklinkende naam Bel Canto. Bi-j repetities en uutvoeringen wier ’t koor begeleid deur een pianiste die óp een vleugel spöllen. Deur gebrek an leden is ’t koor ter ziele egaon en toen zat ’t bestuur met de vleugel in de mage. Ze hebt um zolange in ’t jeugdgebouw neer-ezet dat naost de schole stónd waor ik toen schoolmeister was. In dat jeugdgebouw wieren ook judo-, gymnastiek- en balletlessen ehollen en ik zag hoe de kinder aover de vleugel hen liepen at ze an ’t lange-riege-vangen wazzen. Ik zei tegen ’t bestuur: “Zet um maor bi-j mi-j in de klasse want zo meteen is t’r niks meer van aover.”
Dat gebeuren en ik liet ook een pianostemmer uut Arem kommen um de vleugel nao te kieken. Hie dei de kleppe los, kek effen naor binnen, dei de kleppe weer dichte en zei: “Meneer Boland, ónbegónnen wark. Een reparatie kost vólle meer as wat e weerd is.”
Ik dacht: “Dat zölle wi-j nog wel ’s zien.
Ik besteden twee waeke van mien langen zommervakantie an vleugelherstel.
Alle ónderdelen d’ruut ehaald, zo goed meugelek gerepareerd en toen alles weer óp-ebouwd.
Ik heb daornao een paar jaor lang de kinder uut mien klasse goed leren zingen met vleugelbegeleiding. De vleugel was old (merk Stenzel & Schlemmer; bouwjaor Wenen, 1880), met een olderwets mechaniek, maor hie dei wat e móst doen en klónk as een klok.
Toen kwam de tied da’w terugge verhuzen naor de Achterheurne.En de vleugel móst met. Vier starke Heurnse mansluu hebt um in ’t busjen van buurman Henk (de timmerman van de aoverkante) epraggeld – het ding was loeizwaor! – en in de achterkamer van Beesterni-jhuus neer-ezet. De vleugel hef ’t aoverlaefd en de mansluu ook. Óp de foto kö’j um zien staon glunderen. Tut wederzijds genoegen, dat kan ik ów verzekeren.
Ónzen vleugel had eigenlek maor één gebrek:
hie had dri-j peute, maor slechts ónder twee
d’rvan zat een raedjen, zo’n hardkopperen róller.
 I-j kónnen de vleugel dus niet verplaatsen.
De óplossing kwam toen ik een kere in Wenen was veur een kongres.
In een pauze liep ik bi-j ’t Prater naor een rómmelmarkt en daor zag ik een setjen van vier kopperen vleugelróllers van precies de goeie maote die’k veur een krats kón kopen. Hoe ’t nów met ónzen vleugel geet zo’k ów niet können zeggen. Want sinds a’k weer verhuusd bunne naor Dinxper he’k um niet meer ezien. Maor ik heb de foto’s nog en ’t verhaal.
Lao’w de PKN-gemeente in Dinxper feliciteren met de ni-je vleugel. En zeggen wat de beroemde organist Cor Kee tegen de kerkvoogden zei toen e in 1951 in ónze dorpskerke óp ’t gerestaureerde orgel had espöld: “Wees er maar zuinig op!” 

Theo Boland