Ik neem u mee terug in mijn herinnering naar mijn kinderjaren, begin jaren ’70 van de vorige eeuw. Elk jaar vierden mijn ouders, zusje en ik Kerstavond, “Heiligabend”, bij mijn opa en oma in Suderwick. Ook mijn beide ooms en tantes en neefjes en nichtjes waren daar aanwezig.
“Heiligabend”, of 24 december, begon bij ons thuis in de namiddag met het versieren van de Kerstboom. Hoe vaak mijn zusje en ik ook vroegen of de boom alsjeblieft eerder versierd mocht worden, mijn moeder bleef standvastig in haar overtuiging dat de Kerstboom niet eerder dan de 24e december versierd mocht worden.
Nadat de Kerstboom bij ons thuis klaar was, vertrokken we met z’n vieren op de fiets naar Suderwick. Het was buiten dan al donker.
We fietsten altijd binnendoor, door het veld. En hier begon voor mij altijd het mysterie van Heiligabend.
Midden in de winter, donker en koud, en wij met zijn vieren op de fiets door het veld naar de boerderij van mijn opa en oma. In mijn herinnering was het ook altijd helder weer en zagen we vele sterren aan de hemel. En voor mijn oog zag ik de herders daar in het veld zitten, zich warmend aan het vuur en hoorde ik het gezang van engelen: “Ere zij God in den hoge”.
Eenmaal bij mijn opa en oma thuis, begon het nog veel geheimzinniger te worden.
We zaten met zijn allen in de helverlichte keuken rond de keukentafel of op de divan. De deur naar de “mooie” kamer zat dicht. Nu zaten daar in die deur glazen ruitjes. En vanuit de keuken keek je dan de donkere kamer in.
Mijn oma vertelde ons altijd dat wij de kamer absoluut niet in mochten voordat zij het aangaf. Het “Christkind” kwam daar immers en hij zou voor ons allemaal iets meebrengen.
Nog herinner ik mij dat gevoel van geheimzinnigheid en mysterie.
In mijn fantasie zag ik het “Christkind” binnen komen, dwars door de muren en in die kamer zijn werk doen. Ik durfde ook niet goed in de richting van de deur te kijken, ik zou eens wat kunnen zien… Ik heb me ook vaak voorgesteld dat de deur tussen de keuken en de kamer plotseling open zou gaan en het “Christkind” de keuken in zou komen.
Daar was ik eigenlijk ook wel bang voor. Stel je voor, dat de Here Jezus zomaar opeens bij ons in die overvolle keuken zou staan.
Wat zou er dan gebeuren? Zouden we allemaal enorm schrikken of heel blij zijn?
Op een gegeven moment verliet mijn oma dan de keuken en ging ze, via de gang, naar de “mooie” kamer toe. Daar werd de Kerstboom ontstoken, met echte kaarsen en dan ging de deur naar de keuken open en mochten we de kamer in. Een groots moment.
Voordat de cadeautjes uitgepakt mochten worden, zongen we dan eerst enkele liederen. Mijn toplied was “Alle Jahre wieder” zoals op de vorige pagina afgedrukt staat.
Onder de kerstboom lagen dan de cadeautjes die het Christkind gebracht had.
En die mochten, na het zingen en het lezen van het Kerstverhaal (in het Duits), door de kinderen en de volwassenen worden uitgepakt…
Toen ik nadacht over mijn meditatie voor Kerkpad, kwam bovenstaande bij mij naar boven.
En ik kreeg een beetje heimwee naar die tijd. Of nee, beter gezegd, naar het gevoel van Heiligabend.
Dat wij allemaal één of meerdere cadeautjes kregen was leuk, maar daar draaide het voor mij niet om.
Wat voor mij Heiligabend was, en nog steeds is, is dat gevoel van mysterie, iets groots waar je niet helemaal bij kunt.
Dat daar, bij de herders in het veld, de engelen zijn, die jubelend de geboorte van de Heer aankondigen. En dat wij die geboorte nog elk jaar vieren.
Het lied boven mijn verhaal geeft dat ook mooi aan.
Elk jaar, elke dag van het jaar, is het Christuskind bij ons met zijn zegen. En Hij gaat met ons mee, welke weg wij in ons leven ook gaan. We hoeven het niet alleen te doen, Hij staat ons terzijde en leidt ons aan Zijn hand. Dat is bemoedigend en troostrijk.
Het mysterie van Heiligabend. Het lijkt bijna een titel voor een spannend boek dat iemand zou kunnen schrijven. Maar nee, het verhaal hoeft niet meer geschreven te worden. Dat staat al bijna 2000 jaar op schrift. En het is nog steeds actueel!
Ik hoop dat we dit jaar het mysterie van de geboorte van Christus met elkaar vieren mogen in liefde en vrede.
Gezegende Kerstdagen.
Petra Veerbeek
“Heiligabend”
Alle Jahre wieder,
kommt das Christuskind
auf die Erde nieder,
wo wir Menschen sind.
Kehrt mit seinem Segen
ein in jedes Haus.
Geht auf allen Wegen
mit uns ein und aus.
Ist auch mir zur Seite
still und unerkannt,
dass es treu mich leite
an der lieben Hand.